بهینه سازی سطح مقطع، هندسه و توپولوژی ستونها در سازه های فضاکار با استفاده از الگوریتم وراثتی
۲۸
فروردين
منظور از بهینه سازی در مهندسی عمران یافتن طرحی است که ضمن رعایت ضوابط فنی حداقل وزن را نتیجه دهد. سازه های فضاکار یکی از انواع سازه هایی است که در مهندسی عمران کاربرد روزافزونی دارد. بنابراین بهینه سازی این سازه ها که از عضوهای زیادی تشکیل شده اند کمک بزرگی از نظر اقتصادی خواهد بود. در سازه های فضاکار برای نگهداشتن سقف در ارتفاع موردنظر از ستونهای محیطی استفاده می شود. وجود یا عدم وجود بعضی از این ستونها باعث تغییرات تنش در بعضی از اعضاء و نهایتاً منجر به تغییرات وزن سازه می گردند. در سازه های فضاکار دو لایه تعیین مناسب ارتفاع بین دو لایه و همچنین تعیین ارتفاع بین لایه ها در سازه های فضاکار گنبدی شکل، از قدمهای اساسی در طراحی این نوع سازه ها محسوب می شوند. از آنجا که در ایران آیین نامه خاصی جهت طراحی این نوع سازه ها تدوین نشده است، لذا از ارتفاع های مذکور با توجه به ابعاد مدل تعیین خواهد شد.
یکی از مشکلات موجود در مساله بهینه سازی همگرایی موضعی می باشد. بنابراین استفاده از ابزاری که بتواند بر مشکل مذکور غلبه نماید، ضروری به نظر می رسد. الگوریتم وراثتی که یکی از روشهای بهینه سازی الهام گرفته از طبیعت است بر این مشکل فائق آمده است.
