پایان نامه مقاوم سازی بناهای تاریخی

بر اساس یافته های باستانشناسان و کاوشهای باستانشناسی انجام شده، سابقه ساخت و ساز به مفهوم ایجاد سرپناه در ایران به حدود هزاره هفتم قبل از میلاد می رسد. در این سالهای طولانی هنر معماری در ارتباط با مسائل گوناگون فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی توسعه و تکامل یافته است. وجود واژه هائی در معماری چون مسجد، نیایشگاه، معبد، آرامگاه، مدرسه، مصلی، تکیه، حسینیه، باغ، کاخ، دژ، سد، پل، آب انبار، رخشویخانه، سقاخانه، حمام، رباط خان، کبوترخان، جلوخان، کاروانسرا، میل، منار، بازار، راسته، میدان و... گواهی بر این ادعا است. از ویژگی های معماری ایرانی، تناسبات زیبا در طراحی، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان و تزئینات متناسب، باشکوه و پیوسته به عناصر ساختمانی بناهاست. استاد دکتر محمد کریم پیرنیا در این باره می فرماید:

«معماری ایرانی بر اصولی چون:

-مردم واری

-خود بسندگی

-پرهیز از بیهودگی

-بهره گیری از پیمودن (مدول)

-نیارش (استاتیک)

و درون گرائی، نهاده شده است».

با توجه به اینکه به لحاظ موقعیت جغرافیایی، معماری ایران همیشه در معماری ملل مختلف و همجوار تأثیر گذاشته و یا تأثیر پذیرفته است، می توان «شناخت تکنولوژی ساختمان در ایران» را بهانه محکمی برای حفظ آثار تاریخی بجا مانده از قرون و اعصار دانست. آثار بجا مانده از گذشته (میراث فرهنگی) هر ملیتی بیانگر هزاران جنبه از نبوغ آن ملت تداوم اسرار آمیزی است که هر آنچه را که آن ملت در طی قرون و اعصار آفریده است و آنچه را که نی تواند بالقوه در آینده بیافریند به هم ارتباط می دهد. پس می توان «حفاظت و نگهداری این میراث را فعالیتی مکتوم در زنده بودن و خلاقیت هر قوم و ملتی دانست». در مقوله زیست محیطی حفاظت، مرمت و نگهداری بدلیل تخریب طبیعت به لحاظ آلوده شدن آن با ضایعات و نخاله بناهای قدیمی تخریب شده و نیز تخریب و انهدام مجدد طبیعت برای استحصال مصالح ساختمانی مورد نیاز جهت ساخت و سازهای جدید دارای توجیه کافی می باشد.